Millî Eğitim Bakanı Ziya Selçuk, 2018’in kasım ayında katıldığı bir programda, okul müdürleri atamasının uluslararası standartlara uygun olarak sınavla yapılacağını vurgulamıştı. Yine o günlerde, “Eğer bir müdür odasında günde yarım saatten fazla oturuyorsa zâten gitsin evde otursun.” demişti.

Bu ifâdeler, 2014’ deki liyâkatsiz atamaların telâfisi konusunda ümit vermişti. Maalesef hedefe ulaşılamadı. Bir ilin en iyi anadolu lisesini yönetemeyip niteliksiz okula çevrilmesine sebep olan müdür bile var ama arkasına aldığı siyâsî güç sebebiyle yerinde duruyor.

Ankara Büyükhanlılar İlköğretim Okulu’ nun müdürlerinden rahmetli Şâye Karaca, okulda sınıf ihtiyacı olunca hemen odasını boşaltıp küçük bir odaya geçmişti. Yarım saatten fazla odasında oturmayan müdürlerden olduğu için odanın büyüklüğü, umûrunda değildi. Keşki Ziya Selçuk’un vakti olsa da bütün okulların müdür odalarını tek tek görse.Kiminin odasında çift kale maç yapılır.Yine de sığmıyorlar. Ne mülkî âmir tanıyorlar ne il müdürü.

Maarif Nâzırı Emrullah Efendi´nin, “Şu mektepler olmasa maarifi ne güzel idâre ederdim.” nüktesi, salgın sebebiyle gerçek oldu. Millî Eğitim Bakanı, mektepler olmadan maarifi idâre ediyor. Bu süreçte okul müdürleri, devre dışı kaldı. Müdürlüğün gelip geçici bir memuriyet olduğunu bilen ve idâre sanatına vâkıf olan liyâkatli müdürler için mesele yok. Fakat öğretmen ve öğrencilere mobbing yapmayı okul idâre etmek zanneden liyâkatsiz okul müdürlerinin hâli, pek iyi değil. İlk günlerde duyduğum bir hâdiseyi paylaşayım.

“Aman öğretmenler boş kalmasın. Sürekli kontrol edeyim.” derdine düşen bir müdür, Bakanlığın bir tavsiyesi olmamasına rağmen öğretmenleri, zoom adlı video-konferans programını kullanmaya mecbur etmiş. Güvenli olmadığını söyleyen öğretmenleri dinlememiş. Daha sonra programın riskleri ortaya çıkıp da Millî Eğitim Bakanlığı konuya el atınca kem küm... Bu müdürün EBA dışında bir programı mecbur tutmasından daha vahim olan ise uygulama esnâsında öğretmenlere uyguladığı baskı. Müdür baskısından rahatsızlanan öğretmen olmuş.

Birkaç gün evvel bir konuyu danışmak için İzmit Atılım Anadolu Lisesi’ne gittim. Öğle vaktiydi. Bahçeye girdiğimde elindeki fırçayla taş bordürleri boyayan bir adama, müdürü sordum. “Benim” dedi. Şaka zannedip tekrar sordum. Aynı cevâbı alınca, “Hocam ne yapıyorsunuz böyle?” dedim. “Boş zaman çok. Okulun tâmir işlerini, bahçenin bakımını yapıyoruz.”dedi. İşte yarım saatten fazla odasında oturmayan bir okul müdürü! Biraz sonra bir başka adam geldi. Onun elinde de fırça var. Müdür yardımcısıymış. Branşlarını sordum. Târih cevâbını alınca,müdür olarak atandığı okulun bahçesine üçyüz meyve ağacı ve 150 gül fidanı diken ve aynı zamanda devrem olan kıymetli bir târih öğretmenini anlattım.

Odasındaki koltuğa yapışan okul müdürleri için bu örneklerin bir anlamı var mı bilemem. Onlar, Mustafa Kutlu’ nun Uzun Hikâyesi’ ndeki okul müdürüne benziyorlar. Okula çivi çakmayan ama Sosyalist Ali’ nin okul bahçesine ektiklerine “benim” diyen okul müdürüne.

Esas meseleye geleyim. İnşallah eylül ayında okullar açılırsa pek çok sıkıntı ortaya çıkacak. Altı ay okuldan uzak kalan öğrenciler, uyum sorunu yaşayacaklar. Psikolojileri alt üst olanlara söz geçirmek zor olacak.

Bir eğitimciye, “Baskıcı, beceriksiz müdürlerin boş boş oturdukları günlerden ders alarak çıkmalarını diliyorum.” dedim. “Hiç zannetmiyorum. Daha kötü olacaklar. Altı aydır biriktirdikleri hükmetme, ezme ihtiyacını giderecekler.” dedi.

Ürperdim. Altı ayın acısını çıkarmaya hazır liyâkatsiz müdürler bir tarafta; altı ay okul disiplininden uzak, başıboş kalmış öğrenciler bir tarafta. Aman Yarabbi!

Yeni dönemde liyâkatli, hoşgörülü müdürlere her zamankinden daha fazla ihtiyaç olacak. Dilerim,sınıf geçme, sınıfta kalma, telâfi eğitimi gibi konularda hazırlık yapan Millî Eğitim Bakanlığı’nın, müdürlerin, öğretmenlerin ve öğrencilerin psikolojisi konusunda da bir hazırlığı vardır.