Abdurrahman Dilipak, Yeni Akit'te "Siyasetname okumazsak şikayetname dinleriz" başlığıyla yayımlanan yazısında "Bakın bir ülkede adalet yoksa barış da olmaz. Adalet ve barış yoksa, hiçbir özgürlük güvende değil demektir. Her zaman, her yerde haksızlık olur" ifadesini kullandı.

Dilipak şöyle devam etti:

"Önemli olan haksızlığa uğrayan hakkını alabiliyor mu, haksızlık yapanın yaptığı yanına kâr kalıyor mu? İş ehline veriliyor mu, ehliyet ve liyakat görevlendirmede esas alınıyor mu? Yoksa rüşvet ve torpille, yakınlık derecesine göre mi istihdam yapılıyor? Karnınızı doyurabiliyor musunuz, iş ehline veriliyor mu, inandığınız gibi yaşayıp, düşündüğünüzü özgürce ifade edebiliyor musunuz? Malınız, canınız, namusunuz güvende mi? Kutsalınıza tecavüz edilmiyor mu, paranız para mı, yani emeğinizin karşılığı alabiliyor musunuz? Oradan insanları kovsanız da gitmezler. Bunlar yoksa bağlasanız da durmazlar.

Yani 5 temel emniyet güvende mi?

Hele bir de katılımcı, çoğulcu, şeffaf, Hakkın üstün tutulduğu bir memlekette yaşıyorsanız, cebinizde taşıdığınız pasaportunuz size ve ülkenize güven ve saygınlık belgesi ise, başka ne istersiniz ki!

Bizler alemlere rahmet olarak gönderilen bir peygamberin ümmetiyiz. Bu anlamda ‘el emin' olmak zorundayız. Bütün insanlık ve mevcudatın hukukunu, bütün insanlığın 5 temel emniyetini korumak zorundayız. Ve bunun karşılığını yalnız Allah'tan beklemeliyiz. Biz ‘Müslümancı' ya da ‘İnsancı' değiliz. Biz Hakk'a tapan bir milletiz. Hak nerede tecelli ederse biz oradayız. Irkımız, cinsiyetimiz, doğduğumuz yer, ana baba, ya da hiçbir aidiyetimiz, Hakk'ın rızası ve ölçüsü dışında bize başkaları üstünde bir üstünlük sağlamaz! İnsan kılıklı bir mahkuk hayvana zulmetse biz o hayvandan yana oluruz, o ‘belhum adal'a karşı. Daha doğrusu olmamız gerekir.

'ALLAH'IN YARDIMININ BİZE ULAŞMASINI ENGELLEYENLERDEN YAKAMIZI KURTARMAMIZ GEREKİR'

Hz. Ömer'in halife olduktan sonraki ilk hutbesini hatırlayalım. Yoksa, ‘Koçibey risalesi'ni ya da Fuzuli'nin ‘Şikayetname'sini okuyalım. Nasıl da gidip aynı çukura düşüyor, aynı delikten ısırılıyoruz. Bu ahlaki zaaf içindeki adamlar bu kadar itibar görürken, bunlardan olmayanlar horlanıp itibarsızlaştırılıyorlar. Hz. Ali'nin Malik b Eşter'e gönderdiği mektubu da bulup okuyun bakalım, ne göreceksiniz. 3'ü de internette var.

‘Beni bana bırakma / Beni nefsimle baş başa bırakma' diye dua eden insanlara ne oldu. Hani istişare ve şûra yapacaktık, hani merhametimiz gazabımıza, sevgimiz nefretimize galip gelecekti. Bizim bilmemiz gerekirdi ki, Allah bizi mallarımız, canlarımız, sevdiklerimizle kimi zaman artırarak, kimi zaman eksilterek imtihan edecekti. Yaratılmış her şeyin bir kaderi, rızgı ve eceli vardı. ‘Beka' nasıl ‘sorun' oldu! Haşa! Bilim bilmemiz gerekirdi ki, Peygamberlerin kurdukları devletler bile baki değildi ve her topluluk layık olduğu şekilde idare olunurdu. Biz kendimizi değiştirmedikçe, başımızdakilerin değişmesi ile Allah hükmünü değiştirmezdi. Peygamberlerin bile böyle bir gücü yoktu. Gökyüzünün ordularının komutası ve gayb hazinelerinin anahtarı onların elinde de değildi.

Bazı şeyler Hududullah'ın sınırlarını zorlar ve ağır bir bedel ödemek zorunda kalırız. O zaman umduklarımıza ulaşamaz ve korktuklarımızdan emin olamayız. Bu durumda değişmesi gereken biziz! Tevbe etmemiz ve Allah'ın yardımının bize ulaşmasını engelleyenlerden yakamızı kurtarmamız gerekir. ‘İçimizdeki beyinsizler'den yakamızı nasıl kurtarırız ona bakalım. Sonuçta onlara bu serveti kazandıran ve onları bu makamlara yükselten bizler değil miyiz? Bu işler bu noktaya gelene kadar susanlar da bizleriz. Ve tabii halk ve yöneticiler olarak kendimizi de değiştirmemiz gerekiyor.