Cumhuriyet ilan edildiğinde yanmış, yıkılmış, yetişmiş insanlarını  savaşta kaybetmiş bir Türkiye vardı.

Yokluk, yoksulluk yaşam biçime dönüşmüştü.

Ülkenin başında geçmişi unutmayan ama ileriye inançla bakan  lider topluma da kendine güvenmesini aşılıyordu.

10 yıl sonra 1930 lu yıllarda ise dünya artık Türk mucizesinden söz etmeye başlıyordu.

Almanya’dan kaçan bilim adamları ve sanatçılar Amerika’ya değil Türkiye’ye geliyorlardı.

Ülke demir yollarıyla örülüyordu.

Devlet başkanından muhtara kadar herkes yurduna katkıda bulunmak için  varını yoğunu ortaya koyuyordu.

Dünyanın en güçlü imparatorluklarından birinin devamı olan Türkiye Cumhuriyeti  geçmişine yakışan bir yola girmişti.

Cinayetler bile sayılıydı.

Öylesine az sayıda cinayet işleniyordu ki, gazeteler bu haberleri ilk sayfadan birinci haber olarak veriyorlardı.

Cumhuriyetin ilk yıllarındaki hızla yola devam edilseydi, 2019 da Türkiye dünyanın gelişmiş ülkeleri arasında büyüklüğü ile göz kamaştıracaktı.

80 yıllık süreçte  her yıl bir adım ileri gidilebilseydi  uygar dünyaya 80 adım yaklaşılacaktı.

Atatürk’ün yaşama veda etmesiyle ileriye yürüyüş durdu.

Önce yerimizde saymaya başladık, sonra da gerilemeye..

Mangaldan doğalgaza, radyodan renkli televizyona, manyatolu  telefondan cep telefonuna , şalvardan düşük bel pantolona geçmek  ilerlemek değildir..

Başka ülkelerden Türkiye’ye bilim adamı gelmediği gibi yetişmiş insanlarımız da ilgisizlikten ve çalışmaları engellediğinden yurt dışına kaçıyorlar.

Ülkeyi yönetme yetkisiyle iş başına getirilenler , yetkilerini az görerek tüm kurumları ele geçirmek, bir anlamda istila etmek için çabalıyorlar..

Gelişmeyi her ile üniversite kurmak sananlar, binasız, rektörsüz, dekansız, profesörsüz, doçentsiz  üniversiteler açarak yüksek öğrenimi komediye çeviriyorlar.

Ellerinde diplomaları ile yıllardır işsizliğin sıkıntısıyla ruhsal yapıları bozulan Kimya mühendisi, inşaat mühendisi, kimyacı, ziraat mühendisi, jeoloji ve jeofizik mühendisi, iktisatçı, işletmeci, biyolog sayısı yüz binlere ulaştı.

Devlet bu yetişmiş insanlara iş sağlamak yerine yeni üniversiteler açarak

 diplomalı işsizlerin sayısını arttırma yolunu seçiyor.

Yakında bir yasa çıkartırlar:

“İş bulamayan üniversite mezunlarına gıda  paketi ve yakacak dağıtılacaktır”.

Bir zamanlar  er olarak askerlik yapmamak, memuriyette derece yükseltmek için seçilen üniversite öğrenimi gelecek yıllarda da “ gıda ve yakacak yardımı almak” için  çekiciliğini koruyacaktır.

Türkiye rüzgarların önünde savrulup giden dümensiz, pusulasız bir gemi görüntüsü veriyor.

İktidarlar bunu halktan saklıyorlar.

Halk ise gerçeği öğrenmek istemiyor.

Peş peşe gelen askeri darbeler  gençliği ezerek halkı sindirdiler.

Sivil iktidarlar da darbecilerin kuyrukçuluğunu yaptılar ve yapıyorlar.

Bu kaptanlarla bu gemi bir limana yanaşamaz.

Ya kumlara çakılır, ya da kayalara çarpar.

Sonuçta gemi batar.

Geminin yolcuları da uykuda ölüme yakalanmanın şaşkınlığı içinde boğulur giderler.

Hızla yaklaşan bir felaket başka nasıl haber verilir?